Cień – the shadow

O sztuce i cieniu w „domowym kręgu światła”

W kulturze zachodu „cień” jest nierozerwalnie związany z poszukiwaniem genezy malarstwa czyli sztuki.
Zasada tożsamości dobra i piękna określała sens sztuki: jej społeczna funkcję dawania wyrazu uznawanej hierarchii wartości.

Artyści greccy przedstawiali syntetyczny wizerunek człowieka nadając figurze artystyczną formę zgodną jednak z obowiązującym kanonem.

Założenia kompozycji rzeźby greckiej – jakże bliskie kreowaniu domowej, ludzkiej przestrzeni życiowej ; to :
Harmonia ,symetria, rytm oraz zasada organicznej budowy ciała.

Jak mawiał Adolf Ryszka „przestrzeń niesie cienie”. Rozumiemy to; mamy świadomość, że umiejscowienie w przestrzeni, kąt patrzenia, podania światła ma wpływ na reakcje zachodzące pomiędzy poszczególnymi „wcieleniami formy”.
Studium cienia fotografie analityczno konceptualne; to leży w centrum naszych zainteresowań.

Pliniusz Starszy przekazał opowieść o korynckiej dziewczynie, która aby utrwalić wizerunek ukochanego, obrysowała jego cień na ścianie. Z kolei inna opowieść, zanotowana w Metamorfozach przez Owidiusza, traktuje o Narcyzie, który zakochał się we własnym odbiciu. I tak u początków sztuki możemy odnaleźć cień i odbicie. Jednakże wizualizacje cienia, jego rozmaite interpretacje – cień jako drugie ja człowieka – stwarzają artyście otwarte pole do eksperymentu

Jaką funkcję pełni cień w drzeworytach Hiroshigego? W kulturze i w życiu codziennym Japończyków cień jest naturalnym, domowym doświadczeniem. Shoji służą niczym ekrany, na których wyświetlają się postaci i całe sceny. Hiroshige był w pełni świadomy potencjału artystycznego cienia, dlatego tez swobodnie wprowadzał go do swoich kompozycji.